سلام.امروز که می نویسم تولد دو سالگی وبلاگمه می دونم واسه کسی اهمیت نداره ولی این جوری خودم رو خوشحال می کنم. امسال بنا به دلایلی کمتر نوشتم می دونم که دیگه کسی به این وبلاگ سر نمی زنه چون وبلاگ من نه چیزی برای دانلود داره و نه چیزی برای ... خب سخته که تو این زمونه به خوای وب لاگی بنویسی که فقط با نوشتن دیگران جذب بشن.آره واقعا جای تاسف داره که تو این زمونه مردم طرف کتاب نمی روند خواندن سخته و دیدن آسون.آره می دونم ولی از کتاب ها خیلی بیشتر یاد گرفتم تا این اینترنتی که منبع همه چیه.خلاصه پیشنهاد می کنم این چند روزی که نمایشگاه کتاب هست برید من خودم شاید نتونم برم چون مدرسه می خواد ما رو ببر اصفهان ولی هر کی رفت نمایشگاه کتاب دید جای من رو خالی کنه چون من از دیدن کتاب هم لذت می برم.

یه حرف دیگه ای دارم معلم بزرگتر از اونیه که بخواد به ما یه کتاب درس بده اون درس زندگی به ما میده هر وقتی که نمره ی بچه ها کم می شه موتنم غم رو تو چهرش ببینم آره ناراحت تر از هم ست.آره سخت ترین کار تشکر از معلمه که هدیه فقط یه نماد ما باید بتونیم قلب این بندگان خدا رو نسبت به خودمون راضی نگه داریم.من به شخصه امیدوارم که هر معلمی مخصوصا معلم های خودم هر جا که هستند سالم و موفق باشند
راستی این را هم یادتون نره که هر کس کوچکترین چیزی هم به ما یاد دهد معلم ماست.

سلام به همگی فکر می کنم که نزدیک به 6 دماهی هست که آپ نمی کنم و ممنونم از همگی که همیشه سر می زنند و با نظر ها و انتقاداتشون این بنده ی حقیر را یاری می کنند امیدوارم که برگشت دوباره باعث بشه که این وبلاگ به همه بتون سود برسونه یا یه راه سازندگی باشه.خواهشمندم که نظر خودتون رو برای شروع مجدد به من بگید خوشحال می شم که با انتقادهاتون سازنده باشید.
می خواستم که یه شعر از خودم بنویسم چون راستش چند وقتی هست که سعی بر نوشتن و بردن قلم بر کاغذ می کنم می خواهم نظر مردم را بشنوم. در شعن شعر فقط بگم که من کاری کوچک در مقابل عظمت هنر در ایران کرده ام تا بار دیگر ایران را سر بلند کرده باشم و پیشنهاد می کنم که حتما اشعار فارسی را بخوانید و با کمی تفکر از این گنجینه لذت ببرید.

دو راه برای رفتن وجود داشت
                               راهی را بر گزیدم که دیگران از آن کمتر عبور کرده باشند
بار دیگر ساز مخالف می زنم
                                  می دانم سرزنش خواهم شد
راه را می پیمایم
                   پوچ نخواهد بود
                                                                               می دانم  می دانم  می دانم     
                                                                                                                                    (نوید نوری)

گر ز دست غزالی غزل عشقی ساخته ام
                                      دل و دلبر را کنون یک جا باخته ام
زین پس معرکه خواری نیست
                                      من تو را با خون دل کاشته ام
ز تاب و تب این عشق گران مانده ام
                                     ز ترس مرغ خود لانه ای ساخته ام
ز ترس ناله ی مرغ سحر آمده ام
                                    از معرکه پر دود عشق نالان آمده ام
به کدام ره است لانه ی یار
                                    به ((نوید)) عشق بی پایان یار آمده ام
                                                                                                                                  ((نوید نوری))
امیدوارم که خوشتون اومده باشه و انتقاد هاتون رو با جان دل می پزیرم راستی می دونم که دیره ولی عید همگیتون مبارک امیدوارم که در سال 1387 سالی پر برکت برای همه ی ایرانیان باشه و یک بار دیگر ام ایران را به جهانیان نشان خواهیم داد. بار دگر جام جم بنوشیم و با سلاح کوروش(صلح)  با جهانیان بجنگیم.
پیروز و مانا مانید ای ایرانیان